放鹤亭记(苏轼)拼音版、注音及读音

　　放鹤亭记拼音版、注音及读音：

文学家：苏轼

fàng hè tíng jì

放鹤亭记

　　 xī níng shí nián qiū，péng chéng dà shuǐ。yún lóng shān rén zhāng jūn zhī cǎo táng，shuǐ jí qí bàn fēi。míng nián chūn，shuǐ luò，qiān yú gù jū zhī dōng，dōng shān zhī lù。shēng gāo ér wàng，dé yì jìng yān，zuò tíng yú qí shàng。péng chéng zhī shān，gāng lǐng sì hé，yǐn rán rú dà huán，dú quē qí xī yī miàn，ér shān rén zhī tíng，shì dàng qí quē。chūn xià zhī jiāo，cǎo mù jì tiān qiū dōng xuě yuè，qiān lǐ yī sè fēng yǔ huì míng zhī jiān，fǔ yǎng bǎi biàn。

　　熙宁十年秋，彭城大水。云龙山人张君之草堂，水及其半扉。明年春，水落，迁于故居之东，东山之麓。升高而望，得异境焉，作亭于其上。彭城之山，冈岭四合，隐然如大环，独缺其西一面，而山人之亭，适当其缺。春夏之交，草木际天；秋冬雪月，千里一色；风雨晦明之间，俯仰百变。

　　 shān rén yǒu èr hè，shén xún ér shàn fēi，dàn zé wàng xī shān zhī quē ér fàng yān，zòng qí suǒ rú，huò lì yú bēi bē i tián，huò xiáng yú yún biǎo mù zé sù dōng shān ér guī。gù míng zhī yuē" fàng hè tíng"。

　　山人有二鹤，甚驯而善飞，旦则望西山之缺而放焉，纵其所如,或立于陂(bēi)田，或翔于云表；暮则傃东山而归。故名之曰“放鹤亭”。

　　 jùn shǒu sū shì，shí cóng bīn zuǒ liáo lì wǎng jiàn shān rén，yǐn jiǔ yú sī tíng ér lè zhī。yì shān rén ér gào zhī yuē:" zi zhī yǐn jū zhī lè hū?suī nán miàn zhī jūn，wèi kě yǔ yì yě。qí zi hé zhī。shēng wén yú tiān。qīng yuǎn xián fàng，chāo rán yú chén āi zhī wài，gù yì shī rén yǐ bǐ xián rén jūn zǐ。yǐn dé zhī shì，xiá ér wán zhī，yí ruò yǒu yì ér wú sǔn zhě rán wèi yì gōng hǎo hè zé wáng qí guó。zhōu gōng zuò jiǔ gào，wèi wǔ gōng zuò yì jiè，yǐ wéi huāng huò bài luàn，wú ruò jiǔ zhě ér liú língruǎn jí zhī tú，yǐ cǐ quán qí zhēn ér míng hòu shì。jiē fū!nán miàn zhī jūn，suī qīng yuǎn xián fàng rú hè zhě，yóu bù dé hǎo，hǎo zhī zé wáng qí guó ér shān lín dùn shì zhī shì，suī huāng huò bài luàn rú jiǔ zhě，yóu bù néng wéi hài，ér kuàng yú hè hū?yóu cǐ guān zhī，qí wéi lè wèi kě yǐ tóng rì ér yǔ yě。" shān rén xīn rán ér xiào yuē:" yǒu shì zāi!" nǎi zuò fàng hèzhāo hè zhī gē yuē:

　　郡守苏轼，时从宾佐僚吏往见山人，饮酒于斯亭而乐之。挹山人而告之曰：“子知隐居之乐乎？虽南面之君，未可与易也。《易》曰：‘鸣鹤在阴，其子和之。’ 《诗》曰：‘鹤鸣于九皋，声闻于天。’盖其为物，清远闲放，超然于尘埃之外，故《易》《诗》人以比贤人君子。隐德之士，狎而玩之，宜若有益而无损者；然卫懿公好鹤则亡其国。周公作《酒诰》，卫武公作《抑戒》，以为荒惑败乱，无若酒者；而刘伶、阮籍之徒，以此全其真而名后世。嗟夫！南面之君，虽清远闲放如鹤者，犹不得好，好之则亡其国；而山林遁世之士，虽荒惑败乱如酒者，犹不能为害，而况于鹤乎？由此观之，其为乐未可以同日而语也。”山人忻然而笑曰：“有是哉！”乃作放鹤、招鹤之歌曰：

　　 hè fēi qù xī xī shān zhī quē，gāo xiáng ér xià lǎn xī zé suǒ shì。fān rán liǎn yì，wǎn jiāng jí xī，hū hé suǒ jiàn，jiǎo rán ér fù jī。dú zhōng rì yú jiàn gǔ zhī jiān xī，zhuó cāng tái ér lǚ bái shí。

　　鹤飞去兮西山之缺，高翔而下览兮择所适。翻然敛翼，宛将集兮，忽何所见，矫然而复击。独终日于涧谷之间兮，啄苍苔而履白石。

　　 hè guī lái xī，dōng shān zhī yīn。qí xià yǒu rén xī，huáng guān cǎo jù，gé yī ér gǔ qín。gōng gēng ér shí xī，qí yú yǐ rǔ bǎo。guī lái guī lái xī，xī shān bù kě yǐ jiǔ liú。

　　鹤归来兮，东山之阴。其下有人兮，黄冠草屦，葛衣而鼓琴。躬耕而食兮，其馀以汝饱。归来归来兮，西山不可以久留。

　　 yuán fēng yuán nián shí yī yuè chū bā rì jì fàng hè tíng jì。

　　元丰元年十一月初八日记 《放鹤亭记》。